Οταν πέθανε ο Νάρκισσος, ήρθαν οι Ορειάδες -νύμφες του δάσους- και διαπίστωσαν ότι η λίμνη είχε μετατραπεί από λίμνη γλυκού νερού σε αμφορέα αλμυρών δακρύων.
-Γιατί κλαις; ρώτησαν οι Ορειάδες.
-Κλαίω για το Νάρκισσο είπε η λίμνη.
- Δεν παραξενευόμαστε που θρηνείς με τέτοιο τρόπο για το Νάρκισσο, ήταν τόσο
όμορφος!
-Ηταν όμορφος ο Νάρκισσος; ρώτησε η λίμνη.
-Αυτό ποιος μπορεί να το ξέρει
καλύτερα απο σένα; απάντησαν οι Ορειάδες, απο μας πάντα προσπερνούσε, μα εσένα πάντα σε ζήταγε για να ξαπλώσει πλάι σου, να σε θαυμάζει και να καθρεφτίζει στον καθρέφτη των νερών σου την ομορφιά του.
Η λίμνη έμεινε για λίγο σιωπηλή. Μετά είπε:
- Κλαίω για το Νάρκισσο,αλλά δεν είχα καταλάβει ότι ήταν όμορφος. Κλαίω για το Νάρκισσο γιατί κάθε φορά που έσκυβε στις όχθες μου, εγώ μπορούσα να βλέπω στα βάθη των ματιών του την αντανάκλαση της ίδιας μου της ομορφιάς...
1 comment:
Κλασσικός Oscar Wilde... Τέλειο κείμενο! :-D
Post a Comment